Sweatshop + BLOG ROKU

Na samym początku chciałabym oznajmić Wam, że biorę udział w konkursie Blog Roku 2014 i żeby przejść do kolejnego etapu potrzebuję Waszych głosów w postaci SMS o treści D11167 na numer 7122.  
Koszt jednego SMS'a, to 1,23zł, całe pieniążki są przeznaczone na fundację "Dzieci niczyje", więc nie pójdą "w błoto".

Oczywiście nikogo nie zmuszam, ale jeśli ktoś uważa, że na to zasłużyłam i wyśle na mnie SMS, to będę naprawdę wdzięczna! :)

Mogę liczyć chociaż na kilkoro z Was?

"Sweatshop - Deadly Fashion"
 A teraz już przejdźmy do tematu notki. Zapewne z samego tytułu niewiele wywnioskowaliście, jednak sądzę, że wszystko zaraz będzie dla Was jasne. 
Kilka dni temu moja kochana Weronika (jej kanał na yt - klik) podesłała mi pewien artykuł, który poruszył mnie tak bardzo, że właśnie w tym temacie postanowiłam dzisiaj do Was napisać. Najlepiej będzie jeśli znajdziecie wolną godzinkę, usiądziecie pod kocykiem z herbatką oraz przeczytacie i obejrzycie wszystko, to co dla Was dzisiaj przygotowałam, żeby w pełni ogarnąć cały temat... 

Zastanawialiście się kiedyś jaką drogę przechodzą Wasze ubrania zanim ostatecznie dotrą do Waszej szafy? Jak powstają? A przede wszystkim, gdzie?
Dzisiaj chodzi mi o Kambodżę. To właśnie tam produkowane są ubrania dla wielu najpopularniejszych marek, z których to (jestem pewna) każdy z Was ma chociaż jedną rzecz.
Hmm..nie wiem jak Wy, ale ja na początku wyobraziłam sobie gigantyczną fabrykę, tysiące maszyn i w ogóle mnóstwo nowoczesnych urządzeń, chyba wiecie o co mi chodzi...
Po obejrzeniu pięcioodcinkowej relacji właśnie z Kambodży, moje wyobrażenia okazały się oczywiście zupełnie nieprawdziwe, a także całkowicie śmieszne i naiwne. Szczerze? Nigdy nie domyśliłabym się w jak bardzo okropnych warunkach powstają te wszystkie popularne kolekcje, które każdy z nas nosi i widzi na co dzień...

Brudne "klitki", tysiące maszyn, dziesiątki much, oraz jeszcze więcej pracujących, zmęczonych i 
głodnych kobiet. Pracujących za "aż" 3 dolary dziennie. Pracujących przez siedem dni w tygodniu od 7 rano, aż do 20 wieczorem. Dostających dokładnie dolara podwyżki za wyprodukowanie w ciągu jednego dnia 2000 np. par spodni!
Brzmi strasznie, prawda? Ktoś może sobie pomyśleć "ok, przynajmniej mają pracę". A co to jest za praca, kiedy przez całe swoje życie siedzisz w tym samym pokoju, na tym samym taboreciku, przy tej samej maszynie do szycia? I za to zarabiasz tyle, że ledwo wystarcza na utrzymanie jednopokojowego mieszkanka i ugotowanie obiadu dla kilkuosobowej rodziny.
Czytałam historię kobiety, która przez 14 lat szyła dokładnie ten sam wzór, wyobrażacie sobie to? Przez bite 14 lat!...Jestem w ogromnym szoku, ja bym chyba zwariowała po tygodniu. 
Okropny jest fakt, że ci ludzie nie mają żadnego celu w swoim życiu. Rodzą się, dzień w dzień szyją i umierają. Tyle.

Historie szwaczek z Kambodży naprawdę bardzo mnie poruszyły. Pewnie wynika to z tego, że mamy z tym wszystkim styczność, a tak naprawdę niewiele wiemy o całej, ten okropnej sytuacji. Szwaczki żyją naprawdę w ciężkich warunkach, ledwo wystarcza im na jedzenie, mimo to, że "harują" przez całe swoje życie. Jedna z nich opowiadała, że sama sobie kupuje ubrania jedynie dwa razy w roku i wydaje na nie maksymalnie dwa dolary. Poza tym wspomniała również, że jej roczne wynagrodzenie nie wystarczy na zakup kurtki...kurtki, którą sama uszyła.

Najgorszy jest jednak fakt, że bardzo ciężko jest pomóc szwaczkom w ich sytuacji. Zaprzestanie robienia zakupów w sklepach, dla których szyją, tylko pogorszyłoby ich sytuację. A jeśli szwaczki miałyby otrzymywać większe wynagrodzenie, to również i my musielibyśmy płacić więcej za nasze ubrania. 

Żebyście lepiej zrozumieli, a przede wszystkim zobaczyli o czym piszę, to dzisiaj wyjątkowo zostawiam dla Was kilkuodcinkowe reality-show z Kambodży. Wysłano tam dwie blogerki modowe i blogera z Norwegii, którzy przeżyli niezły szok. Tak jak w tytule posta "Sweatshop", to właśnie nazwa tej serii. Jest 5 odcinków, a każdy z nich trwa około 10 minut, więc wiele życia Wam nie ucieknie. Oglądając tę relację polały mi się łzy. Mam nadzieję, że obejrzycie, docenicie i może to głupie, ale...zaczniecie szanować Wasze ubrania.
Ja po tym wszystkim zdecydowanie zmieniłam moje nastawienie.
Odcinek 1 - klik, odcinek 2 - klik, odcinek 3 - klik, odcinek 4 - klik, odcinek 5 - klik
(wszystkie odcinki są niestety w języku norweskim, ale są też angielskie napisy, także dacie radę!)

Dzisiejszy temat dość smutny, mimo to mam nadzieję, że Was zaciekawiłam. Jestem ogromnie ciekawa, jakie Wy macie zdanie w tym temacie. Piszcie w komentarzach! :)